چطور طول عمر باتری لپ تاپ را افرایش دهیم؟

دانستن روشهای افزایش طول عمر باتری لپ تاپ بسیار ضروری است چون خیلی از افراد دقیقا بخاطر سیار بودن لپ تاپ و باتری آن لپ تاپ را به کامپیوتر ترجیح میدهند. باتری لپ‌تاپ یکی از مهم‌ترین اجزای آن است که طول عمر و کارایی دستگاه را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با گذشت زمان، ظرفیت باتری کاهش می‌یابد و نیاز به شارژ مکرر بیشتر می‌شود. اما با رعایت چند نکته و انجام برخی تنظیمات، می‌توان طول عمر باتری لپ‌تاپ را به طور قابل توجهی افزایش داد. در این مقاله به بررسی جامع روشهای افزایش طول عمر باتری لپ تاپ می‌پردازیم.

چرا باتری لپ تاپ مهم است؟

نگهداری از باتری لپ تاپ و افزایش طول عمر باتری لپ تاپ

تنظیمات مربوط به مصرف برق (Power Options)

• انتخاب حالت Power Saver: ویندوز و سایر سیستم‌عامل‌ها حالت‌های مختلفی برای مدیریت مصرف برق دارند. حالت Power Saver با کاهش نور صفحه نمایش، محدود کردن عملکرد پردازنده و غیرفعال کردن برخی قابلیت‌ها، مصرف باتری را به حداقل می‌رساند. برای دسترسی به این تنظیمات در ویندوز، می‌توانید عبارت “Power Options” را در منوی استارت جستجو کنید.
• تنظیم زمان خاموش شدن صفحه نمایش و حالت Sleep: تنظیم کنید که صفحه نمایش پس از مدت کوتاهی عدم استفاده خاموش شود و لپ‌تاپ نیز به حالت Sleep برود. این کار از مصرف بی‌مورد باتری جلوگیری می‌کند.
• غیرفعال کردن برنامه‌های پس‌زمینه: بسیاری از برنامه‌ها حتی زمانی که از آن‌ها استفاده نمی‌کنید، در پس‌زمینه فعال هستند و از منابع سیستم و باتری استفاده می‌کنند. برنامه‌های غیرضروری را غیرفعال کنید.

مدیریت نور صفحه نمایش

• کاهش نور صفحه نمایش: صفحه نمایش یکی از بزرگترین مصرف‌کننده‌های باتری است. با کاهش نور صفحه نمایش به میزان مناسب، می‌توانید طول عمر باتری را افزایش دهید.
• استفاده از حالت روشنایی تطبیقی (Adaptive Brightness): این قابلیت به طور خودکار نور صفحه نمایش را با توجه به نور محیط تنظیم می‌کند.

قطع اتصال دستگاه‌های جانبی

• جدا کردن دستگاه‌های USB: دستگاه‌هایی مانند فلش مموری، هارد اکسترنال، ماوس و کیبورد USB، حتی زمانی که از آن‌ها استفاده نمی‌کنید، از باتری لپ‌تاپ انرژی می‌گیرند. آن‌ها را جدا کنید.
• خاموش کردن Wi-Fi و بلوتوث در صورت عدم نیاز: این قابلیت‌ها نیز مصرف باتری را افزایش می‌دهند.

مدیریت برنامه‌ها و پردازش‌ها

• بستن برنامه‌های غیرضروری: برنامه‌هایی که استفاده نمی‌کنید را ببندید.
• جلوگیری از اجرای برنامه‌ها در هنگام راه‌اندازی ویندوز: بسیاری از برنامه‌ها به طور خودکار با ویندوز اجرا می‌شوند. اجرای خودکار برنامه‌های غیرضروری را غیرفعال کنید. برای این کار می‌توانید از Task Manager (با فشردن Ctrl+Shift+Esc) و تب Startup استفاده کنید.
• کاهش استفاده از برنامه‌های سنگین: برنامه‌های گرافیکی، بازی‌ها و نرم‌افزارهای ویرایش ویدیو، مصرف باتری بالایی دارند. در صورت امکان، از آن‌ها در حالت اتصال به برق استفاده کنید.

به‌روزرسانی سیستم‌عامل و درایورها

• به‌روزرسانی ویندوز و درایورها: یکی از روشهای افزایش طول عمر باتری لپ تاپ بروزرسانی سیستم عامل و درایوهای لپ تاپ است. به‌روزرسانی‌ها معمولاً شامل بهبودهایی در مدیریت مصرف برق هستند.

دمای مناسب

• جلوگیری از گرم شدن بیش از حد لپ‌تاپ: گرمای زیاد می‌تواند به باتری آسیب برساند. از قرار دادن لپ‌تاپ روی سطوح نرم مانند پتو و بالش که مانع از گردش هوا می‌شوند، خودداری کنید. از کول‌پدها برای خنک نگه داشتن لپ‌تاپ استفاده کنید.

نحوه شارژ و نگهداری باتری

• جلوگیری از شارژ کامل و تخلیه کامل باتری: بهترین حالت برای نگهداری باتری‌های لیتیوم‌یون، نگه داشتن شارژ بین ۲۰ تا ۸۰ درصد است. شارژ کامل (۱۰۰ درصد) و تخلیه کامل (۰ درصد) به مرور زمان به باتری آسیب می‌رساند.
• کالیبره کردن باتری (در صورت نیاز): کالیبره کردن باتری به سیستم کمک می‌کند تا میزان شارژ باتری را به درستی تشخیص دهد. برای این کار، باتری را تا ۱۰۰ درصد شارژ کنید، سپس اجازه دهید تا کاملاً تخلیه شود و لپ‌تاپ خاموش شود. سپس دوباره آن را به طور کامل شارژ کنید. این کار را هر چند ماه یکبار انجام دهید. (به منابع مختلف بالا مراجعه کنید.)
• جدا کردن باتری در صورت عدم استفاده طولانی مدت: اگر قصد ندارید برای مدت طولانی از لپ‌تاپ استفاده کنید، باتری را خارج کرده و در مکانی خنک و خشک با شارژ حدود ۴۰ درصد نگهداری کنید.

استفاده از تنظیمات اختصاصی سازنده

• برخی از سازندگان لپ‌تاپ، نرم‌افزارها و تنظیمات اختصاصی برای مدیریت باتری ارائه می‌دهند. از این امکانات استفاده کنید.

بررسی سلامت باتری

• می‌توانید با استفاده از نرم‌افزارهای مخصوص یا دستورات سیستم‌عامل، سلامت باتری لپ‌تاپ خود را بررسی کنید. این کار به شما کمک می‌کند تا از وضعیت باتری خود مطلع شوید و در صورت نیاز، برای تعویض آن اقدام کنید.

جمع بندی

برای افزایش طول عمر باتری لپ تاپ می‌توان با رعایت چند نکته‌ی مهم از کاهش سریع ظرفیت آن جلوگیری کرد. تنظیمات مربوط به مصرف برق مانند استفاده از حالت Power Saver، کاهش نور صفحه نمایش، بستن برنامه‌های غیرضروری و قطع اتصال دستگاه‌های جانبی، از جمله راهکارهای نرم‌افزاری هستند. همچنین، جلوگیری از گرم شدن بیش از حد دستگاه، به‌روزرسانی سیستم‌عامل و درایورها، و مهم‌تر از همه، مدیریت صحیح شارژ و دشارژ باتری (نگهداری شارژ بین ۲۰ تا ۸۰ درصد و اجتناب از شارژ و دشارژ کامل مکرر) نقش کلیدی در حفظ سلامت باتری ایفا می‌کنند. با رعایت این موارد، می‌توان عمر مفید باتری لپ‌تاپ را به طور چشمگیری افزایش داد.

تفاوت کابل شبکه UTP و SFTP چیست؟

در این مقاله قصد داریم در مورد تفاوت کابل شبکه UTP و SFTP صحبت کنیم و مزیت هر کدام از این کابل های شبکه را توضیح بدهیم.

در دنیای پرشتاب شبکه‌های کامپیوتری، انتخاب کابل مناسب برای انتقال داده‌ها از اهمیت بسزایی برخوردار است. دو نوع رایج از کابل‌های شبکه که اغلب مورد استفاده قرار می‌گیرند، کابل‌های Twisted Pair بدون محافظ (Unshielded Twisted Pair – UTP) و کابل‌های Twisted Pair با محافظ فویل و شیلد (Shielded Foiled Twisted Pair – SFTP) هستند. در حالی که هر دو نوع کابل شبکه از سیم‌های زوج به هم تابیده برای کاهش تداخل استفاده می‌کنند، تفاوت‌های کلیدی در ساختار و عملکرد آن‌ها وجود دارد که آن‌ها را برای کاربردهای مختلف مناسب می‌سازد. این مقاله به بررسی جامع تفاوت‌های بین کابل‌های UTP و SFTP می‌پردازد و عواملی را که باید در هنگام انتخاب بین این دو در نظر گرفته شوند، مورد بحث قرار می‌دهد.

ساختار و محافظت: لایه‌های دفاعی در برابر نویز

اصلی‌ترین تفاوت کابل شبکه UTP و SFTP در وجود لایه‌های محافظتی اضافی در کابل‌های SFTP نهفته است.

کابل UTP: کابل‌های UTP از چهار زوج سیم به هم تابیده تشکیل شده‌اند که هر زوج برای کاهش تداخل الکترومغناطیسی (EMI) و تداخل فرکانس رادیویی (RFI) به دور یکدیگر پیچیده شده‌اند. با این حال، هیچ لایه محافظ خارجی در اطراف این زوج‌های تابیده وجود ندارد. این سادگی در ساختار، کابل‌های UTP را انعطاف‌پذیرتر، ارزان‌تر و نصب آن‌ها را آسان‌تر می‌کند.

کابل SFTP: در مقابل، کابل‌های SFTP یک لایه محافظ فویلی در اطراف هر زوج تابیده و یک لایه محافظ شیلد بافته شده (معمولاً از مس یا آلومینیوم) در اطراف کل مجموعه زوج‌ها دارند. برخی از انواع SFTP ممکن است فقط یک لایه محافظ فویلی در اطراف کل زوج‌ها داشته باشند (که به آن FTP یا Foiled Twisted Pair نیز گفته می‌شود). این لایه‌های محافظتی به عنوان یک سد در برابر نویز خارجی عمل می‌کنند و از تداخل سیگنال‌های الکترومغناطیسی با داده‌های منتقل شده در کابل جلوگیری می‌کنند.

به طور خلاصه، کابل‌های SFTP دارای لایه‌های محافظتی بیشتری نسبت به کابل‌های UTP هستند که آن‌ها را در برابر تداخل الکترومغناطیسی و رادیویی مقاوم‌تر می‌سازد.

مقاومت در برابر تداخل الکترومغناطیسی (EMI) و تداخل فرکانس رادیویی (RFI)

وجود لایه‌های محافظ در کابل‌های SFTP، مزیت قابل توجهی در محیط‌هایی با سطوح بالای تداخل الکترومغناطیسی و رادیویی ایجاد می‌کند.

کابل UTP: به دلیل عدم وجود محافظ، کابل‌های UTP بیشتر مستعد دریافت نویز خارجی هستند. این نویز می‌تواند از منابع مختلفی مانند موتورهای الکتریکی، چراغ‌های فلورسنت، دستگاه‌های بی‌سیم و سایر کابل‌های برق مجاور ناشی شود. در محیط‌هایی با تداخل کم، کابل‌های UTP می‌توانند عملکرد قابل قبولی ارائه دهند، اما در محیط‌های صنعتی یا دفاتر شلوغ با تجهیزات الکترونیکی متعدد، ممکن است با افت کیفیت سیگنال، از دست رفتن داده‌ها و کاهش سرعت شبکه مواجه شوند.

کابل SFTP: لایه‌های محافظ فویل و شیلد در کابل‌های SFTP به طور موثری از نفوذ نویز خارجی به سیم‌های داخلی جلوگیری می‌کنند. این امر منجر به انتقال سیگنال‌های پاک‌تر، کاهش احتمال خطا و افزایش پایداری و عملکرد کلی شبکه می‌شود. در محیط‌هایی با تداخل الکترومغناطیسی و رادیویی شدید، استفاده از کابل‌های SFTP برای اطمینان از عملکرد قابل اعتماد شبکه ضروری است.

عملکرد و سرعت انتقال داده

در شرایط ایده‌آل و فواصل کوتاه، کابل‌های UTP و SFTP می‌توانند سرعت انتقال داده‌های مشابهی را ارائه دهند، به خصوص در دسته‌های (Categories) یکسان مانند Cat5e، Cat6 یا Cat6a. با این حال، در فواصل طولانی‌تر یا در محیط‌های نویزی، کابل‌های SFTP به دلیل محافظت بهتر، عملکرد پایدارتری را حفظ می‌کنند.

کابل UTP: با افزایش طول کابل، احتمال تضعیف سیگنال و دریافت نویز در کابل‌های UTP بیشتر می‌شود. این امر می‌تواند منجر به کاهش سرعت انتقال داده و افزایش احتمال خطا شود.

کابل SFTP: محافظ موجود در کابل‌های SFTP به کاهش تضعیف سیگنال در فواصل طولانی‌تر کمک می‌کند و از تاثیر نویز خارجی بر سرعت انتقال داده می‌کاهد. بنابراین، در شبکه‌های بزرگ با کابل‌کشی‌های طولانی یا در محیط‌های پرنویز، کابل‌های SFTP می‌توانند عملکرد بهتری را ارائه دهند.

هزینه و سهولت نصب

یکی از مزایای اصلی کابل‌های UTP، هزینه کمتر و سهولت نصب آن‌ها نسبت به کابل‌های SFTP است.

کابل UTP: ساختار ساده‌تر کابل‌های UTP منجر به هزینه تولید پایین‌تر و در نتیجه قیمت فروش کمتری می‌شود. همچنین، انعطاف‌پذیری بیشتر این کابل‌ها، کار با آن‌ها را در هنگام نصب آسان‌تر می‌کند و نیاز به ابزارآلات خاص کمتری دارد.

کابل SFTP: لایه‌های محافظتی اضافی در کابل‌های SFTP باعث افزایش هزینه تولید و در نتیجه قیمت بالاتر آن‌ها می‌شود. همچنین، ضخامت بیشتر و انعطاف‌پذیری کمتر این کابل‌ها ممکن است نصب آن‌ها را کمی دشوارتر کند و نیازمند استفاده از کانکتورها و ابزارآلات خاص برای اطمینان از اتصال صحیح لایه محافظ به زمین باشد.

وزن و انعطاف‌پذیری

ساختار ساده‌تر کابل‌های UTP باعث می‌شود که وزن کمتری داشته باشند و انعطاف‌پذیرتر باشند. این ویژگی‌ها نصب و مدیریت آن‌ها را در فضاهای محدود آسان‌تر می‌کند. در مقابل، کابل‌های SFTP به دلیل لایه‌های محافظتی اضافی، سنگین‌تر و کمتر انعطاف‌پذیر هستند.

کاربردها

با توجه به ویژگی‌ها و مزایای هر نوع کابل، کاربردهای متفاوتی برای آن‌ها وجود دارد:

کابل UTP: به طور گسترده در شبکه‌های خانگی، دفاتر کوچک و محیط‌هایی با سطح تداخل الکترومغناطیسی پایین استفاده می‌شود. این کابل‌ها برای اتصال کامپیوترها، پرینترها، روترها و سایر دستگاه‌های شبکه در فواصل کوتاه تا متوسط مناسب هستند.

کابل SFTP: برای استفاده در محیط‌های صنعتی، بیمارستان‌ها، مراکز داده، و مکان‌هایی با سطوح بالای تداخل الکترومغناطیسی و رادیویی توصیه می‌شوند. همچنین برای کابل‌کشی‌های طولانی در شبکه‌های بزرگ که پایداری و عملکرد بالا اهمیت دارد، انتخاب مناسبی هستند. استفاده از کابل‌های SFTP در محیط‌های بیرونی نیز به دلیل محافظت بیشتر در برابر عوامل محیطی و نویز توصیه می‌شود.

دسته‌بندی‌ها (Categories)

هر دو نوع کابل UTP و SFTP در دسته‌بندی‌های مختلفی مانند Cat5e، Cat6، Cat6a و غیره موجود هستند. این دسته‌بندی‌ها نشان‌دهنده عملکرد و حداکثر سرعت انتقال داده‌ای است که کابل می‌تواند پشتیبانی کند. هنگام انتخاب کابل، توجه به دسته‌بندی آن برای اطمینان از سازگاری با تجهیزات شبکه و برآورده شدن نیازهای پهنای باند ضروری است. تفاوت در ساختار محافظتی بین UTP و SFTP در یک دسته‌بندی خاص وجود دارد، اما عملکرد کلی کابل به دسته‌بندی آن نیز بستگی دارد. به عنوان مثال، یک کابل SFTP Cat6a عملکرد بهتری نسبت به یک کابل UTP Cat5e خواهد داشت، نه فقط به دلیل محافظت، بلکه به دلیل مشخصات فنی بالاتر Cat6a.

ملاحظات مهم در انتخاب

هنگام انتخاب بین کابل UTP و SFTP، باید عوامل زیر را در نظر بگیرید:

• محیط نصب: آیا محیط دارای سطوح بالایی از تداخل الکترومغناطیسی و رادیویی است؟
• فاصله کابل‌کشی: آیا کابل‌کشی‌ها طولانی هستند؟
• بودجه: آیا هزینه یک عامل محدود کننده است؟
• نیازهای عملکرد: آیا به عملکرد پایدار و سرعت بالای انتقال داده نیاز دارید؟
• سهولت نصب: آیا نصب آسان کابل اهمیت دارد؟

در بسیاری از کاربردهای خانگی و اداری معمولی، کابل‌های UTP با توجه به هزینه کمتر و سهولت نصب، انتخاب مناسبی هستند. با این حال، در محیط‌های پرنویز یا در شبکه‌هایی که پایداری و عملکرد بالا در اولویت قرار دارد، سرمایه‌گذاری در کابل‌های SFTP می‌تواند از مشکلات احتمالی در آینده جلوگیری کند و عملکرد بهتری را تضمین نماید.

نتیجه‌گیری

کابل‌های UTP و SFTP هر دو نقش مهمی در شبکه‌های کامپیوتری ایفا می‌کنند، اما با ساختار و ویژگی‌های متفاوتی که آن‌ها را برای کاربردهای گوناگون مناسب می‌سازد. کابل‌های UTP با هزینه کمتر و سهولت نصب، برای محیط‌های با تداخل کم و فواصل کوتاه ایده‌آل هستند. در مقابل، کابل‌های SFTP با لایه‌های محافظتی بیشتر، مقاومت بهتری در برابر نویز ارائه می‌دهند و برای محیط‌های پرنویز و کابل‌کشی‌های طولانی که عملکرد پایدار و سرعت بالا مورد نیاز است، انتخاب ارجح‌تری محسوب می‌شوند. در نهایت، انتخاب بین این دو نوع کابل بستگی به نیازهای خاص شبکه، محیط نصب و بودجه موجود دارد. با درک تفاوت‌های اساسی بین UTP و SFTP، می‌توانید تصمیمی آگاهانه بگیرید و کابل مناسبی را برای اطمینان از عملکرد بهینه شبکه خود انتخاب کنید.

تفاوت کابل شبکه UTP و SFTP تفاوت کابل شبکه UTP و SFTP

اطلاع از تعداد افراد متصل به مودم

سوال بسیاری از کسانی که از مودم استفاده میکنند و نگران سرقت حجم اینترنت خود هستند این است که چند نفر به مودم وصل هستند ! تعداد دستگاه‌های متصل به مودم همواره دغدغه کاربران بوده است. این موضوع برای کسانی که از مودم به عنوان یکی از تجهیزات فعال شبکه در مراکز داده بزرگ استفاده می‌کنند و هم برای کاربران خانگی که برای مصارف شخصی از مودم بهره می‌برند، اهمیت دارد. در شرایط مختلف، به‌ویژه هنگام کاهش سرعت اینترنت، کاربران تمایل دارند بدانند چه تعداد دستگاه در حال حاضر به مودم آن‌ها متصل است تا بتوانند دسترسی افراد غیرمجاز را محدود کنند.  به همین دلیل، این مقاله از مجله زدرایان به آموزش نحوه مشاهده تعداد افراد متصل به شبکه وای‌فای اختصاص داده شده است. با ما همراه باشید تا این روش را بیاموزید.

تعداد افراد متصل به مودم

در دنیای امروز که اینترنت نقش حیاتی در زندگی ما ایفا می‌کند، مدیریت شبکه خانگی و آگاهی از دستگاه‌های متصل به مودم اهمیت زیادی پیدا کرده است. دانستن اینکه چه تعداد دستگاه و چه نوع دستگاه‌هایی به شبکه Wi-Fi شما متصل هستند، می‌تواند به دلایل امنیتی، عیب‌یابی مشکلات شبکه و مدیریت پهنای باند مفید باشد. با روشهای زیر میتوانید بفهمید که چند نفر به مودم وصل هستند و آنها را مدیریت کنید.

با استفاده از تنظیمات مودم

یکی از دقیق‌ترین روش‌ها برای مشاهده دستگاه‌های متصل به شبکه، استفاده از تنظیمات خود مودم است. برای این کار مراحل زیر را دنبال کنید:

1. یافتن آدرس IP مودم: معمولاً آدرس IP مودم به صورت پیش‌فرض روی برچسبی در پشت یا زیر مودم نوشته شده است. همچنین می‌توانید با جستجو در تنظیمات شبکه کامپیوتر یا گوشی خود آن را پیدا کنید. آدرس‌های رایج معمولاً به شکل 192.168.1.1 یا 192.168.0.1 هستند.
2. ورود به صفحه تنظیمات مودم: آدرس IP مودم را در نوار آدرس مرورگر خود وارد کرده و Enter بزنید.
3. وارد کردن نام کاربری و رمز عبور: برای دسترسی به تنظیمات، معمولاً به نام کاربری و رمز عبور نیاز دارید. این اطلاعات نیز معمولاً روی برچسب مودم نوشته شده‌اند. در صورت تغییر ندادن، نام کاربری و رمز عبور پیش‌فرض اغلب admin است.
4. یافتن بخش دستگاه‌های متصل: پس از ورود به صفحه تنظیمات، به دنبال بخشی با عنوان‌هایی مانند “Attached Devices”، “Connected Devices”، “Client List” یا موارد مشابه بگردید. محل دقیق این بخش بسته به نوع و مدل مودم متفاوت است.
5. مشاهده لیست دستگاه‌ها: در این بخش، لیستی از تمام دستگاه‌هایی که در حال حاضر به مودم شما متصل هستند به همراه اطلاعاتی مانند نام دستگاه (در صورت وجود)، آدرس MAC و آدرس IP آن‌ها نمایش داده می‌شود.

با بررسی این لیست، می‌توانید تعداد دقیق دستگاه‌های متصل و نوع آن‌ها را شناسایی کنید.

با استفاده از کامپیوتر و لپ تاپ

اگر به کامپیوتر یا لپ تاپی که به شبکه Wi-Fi شما متصل است دسترسی دارید، می‌توانید از طریق تنظیمات سیستم عامل نیز دستگاه‌های متصل را مشاهده کنید و متوجه شوید که چند نفر به مودم وصل هستند .

در سیستم عامل ویندوز:

1. کلیدهای Win + R را فشار دهید تا پنجره Run باز شود.
2. عبارت cmd را تایپ کرده و Enter بزنید تا Command Prompt باز شود.
3. در Command Prompt دستور arp -a را وارد کرده و Enter بزنید.
4. لیستی از آدرس‌های IP و آدرس‌های MAC دستگاه‌های موجود در شبکه شما نمایش داده می‌شود. با مقایسه این لیست با دستگاه‌های شناخته شده خود، می‌توانید دستگاه‌های دیگر را شناسایی کنید.

در سیستم عامل macOS:

1. برنامه “Terminal” را از پوشه Applications/Utilities باز کنید.
2. در Terminal دستور arp -n را وارد کرده و Enter بزنید.
3. لیستی مشابه ویندوز از آدرس‌های IP و MAC دستگاه‌های متصل نمایش داده می‌شود.

توجه داشته باشید که این روش‌ها تمام دستگاه‌های موجود در شبکه محلی (LAN) شما را نشان می‌دهند، که ممکن است شامل دستگاه‌هایی غیر از دستگاه‌های متصل به Wi-Fi نیز باشد (مانند دستگاه‌های متصل از طریق کابل Ethernet).

با استفاده از گوشی موبایل Android

برای مشاهده دستگاه‌های متصل به Wi-Fi از طریق گوشی اندرویدی، معمولاً به برنامه‌های جانبی نیاز دارید. برخی از برنامه‌های موجود در این زمینه عبارتند از:

• Wi-Fi Analyzer: این برنامه علاوه بر تحلیل شبکه‌های Wi-Fi اطراف، می‌تواند دستگاه‌های متصل به شبکه شما را نیز نشان دهد.
• Fing – Network Scanner: این برنامه یک اسکنر شبکه قدرتمند است که اطلاعات دقیقی از دستگاه‌های متصل به شبکه شما ارائه می‌دهد.

پس از نصب و اجرای این برنامه‌ها، آن‌ها شبکه Wi-Fi شما را اسکن کرده و لیستی از دستگاه‌های متصل به همراه اطلاعات آن‌ها نمایش می‌دهند.

با استفاده از گوشی موبایل iOS

در سیستم عامل iOS نیز مانند اندروید، برای مشاهده لیست دستگاه‌های متصل به شبکه Wi-Fi معمولاً به برنامه‌های جانبی نیاز دارید. برنامه‌هایی مانند Fing در iOS نیز در دسترس هستند و عملکرد مشابهی با نسخه اندرویدی خود دارند.

پس از نصب برنامه مورد نظر و اتصال گوشی آیفون شما به شبکه Wi-Fi، برنامه را اجرا کنید تا لیستی از دستگاه‌های متصل به شبکه نمایش داده شود.

نکته مهم: استفاده از برنامه‌های شخص ثالث ممکن است نیازمند دسترسی به اطلاعات شبکه شما باشد، بنابراین در انتخاب و استفاده از این برنامه‌ها دقت کنید و از منابع معتبر دانلود کنید.

چگونه تعداد افراد متصل به مودم را محدود کنیم؟

محدود کردن تعداد دستگاه‌هایی که می‌توانند به شبکه وای‌فای (Wi-Fi) مودم شما متصل شوند، یک راه عالی برای افزایش امنیت شبکه، مدیریت پهنای باند و جلوگیری از دسترسی افراد ناخواسته است. این کار به شما کمک می‌کند تا کنترل بیشتری روی شبکه‌ی خانگی یا اداری خود داشته باشید. در اینجا به دو روش اصلی برای انجام این کار می‌پردازیم:

روش ۱: استفاده از فیلترینگ MAC Address (توصیه شده برای امنیت بالاتر)

هر دستگاهی که به شبکه متصل می‌شود (گوشی، لپ‌تاپ، تبلت و غیره)، یک آدرس MAC (Media Access Control) منحصربه‌فرد دارد که مثل یک شناسه‌ی اختصاصی عمل می‌کند. با استفاده از این آدرس‌ها، می‌توانید به مودم بگویید که فقط به کدام دستگاه‌ها اجازه اتصال بدهد.

مزایا: امنیت بالا، کنترل دقیق بر دستگاه‌های متصل. معایب: نیاز به پیدا کردن MAC Address هر دستگاه جدید.

گام به گام:

1. پیدا کردن MAC Address دستگاه‌ها:
   • در ویندوز: در Command Prompt تایپ کنید ipconfig /all و به دنبال “Physical Address” بگردید.
   • در مک: به System Preferences > Network > Advanced > Hardware بروید.
   • در اندروید/iOS: معمولاً در تنظیمات Wi-Fi دستگاه یا بخش “About Phone/Device” می‌توانید MAC Address را پیدا کنید. (به دنبال “Wi-Fi Address” یا “MAC Address” باشید).
   • نکته: بهتر است لیست MAC Address تمام دستگاه‌های مجاز خود را یادداشت کنید.
2. ورود به پنل مدیریت مودم/روتر:
   • یک مرورگر وب (مثل کروم یا فایرفاکس) را باز کنید.
   • در نوار آدرس، آدرس IP پیش‌فرض مودم خود را وارد کنید (معمولاً 192.168.1.1 یا 192.168.0.1). این آدرس معمولاً روی برچسب پشت یا زیر مودم/روتر نوشته شده است.
   • نام کاربری و رمز عبور ورود به پنل (معمولاً admin/admin یا admin/password اگر تغییر نداده‌اید) را وارد کنید.
3. پیدا کردن بخش فیلترینگ MAC (MAC Filtering):
   • پس از ورود به پنل، به دنبال گزینه‌هایی مانند “Wireless Security”, “Wireless Settings”, “MAC Filter”, “Access Control” یا “Security” بگردید. مکان دقیق این گزینه بسته به مدل و برند مودم شما متفاوت است.
4. فعال کردن و پیکربندی فیلترینگ MAC:
   • گزینه‌ی MAC Filtering را فعال (Enable) کنید.
   • اکثر مودم‌ها دو حالت برای فیلترینگ MAC دارند:
     • Allow/Permit/White List (لیست سفید): در این حالت، فقط دستگاه‌هایی که MAC Address آن‌ها را در لیست وارد می‌کنید، می‌توانند به شبکه متصل شوند. این روش امن‌تر است.
     • Deny/Block/Black List (لیست سیاه): در این حالت، دستگاه‌هایی که MAC Address آن‌ها را در لیست وارد می‌کنید، از اتصال به شبکه محروم می‌شوند.
   • حالت “Allow” یا “Permit” را انتخاب کنید.
   • MAC Address هر یک از دستگاه‌های مجاز خود را که در مرحله ۱ پیدا کردید، در لیست وارد کنید. معمولاً یک دکمه “Add” یا “Apply” برای ذخیره هر آدرس وجود دارد.
   • تنظیمات را ذخیره (Save/Apply) کنید.

روش ۲: محدود کردن تعداد کاربران در DHCP (محدودیت کلی)

این روش ساده‌تر است اما امنیت کمتری دارد، زیرا فقط تعداد کلی دستگاه‌هایی که می‌توانند IP بگیرند را محدود می‌کند.

مزایا: راه‌اندازی سریع و آسان. معایب: هر دستگاهی تا سقف تعیین شده می‌تواند متصل شود (نمی‌توانید دستگاه‌های خاصی را مسدود کنید).

گام به گام:

1. ورود به پنل مدیریت مودم/روتر: (همانند مراحل بالا در روش ۱).
2. پیدا کردن بخش DHCP Server Settings:
   • به دنبال گزینه‌هایی مانند “LAN Settings”, “Network”, “DHCP” یا “DHCP Server” بگردید.
3. تنظیم تعداد IPهای قابل تخصیص:
   • در این بخش، معمولاً گزینه‌ای به نام “Start IP Address” و “End IP Address” یا “Maximum Number of DHCP Users/Clients” وجود دارد.
   • شما می‌توانید محدوده‌ی آدرس IP را کوچک‌تر کنید یا حداکثر تعداد کاربران را مستقیماً تعیین کنید.
   • مثال: اگر “Start IP Address” روی 192.168.1.100 و “End IP Address” روی 192.168.1.199 تنظیم شده باشد (که به معنای 100 آدرس IP قابل تخصیص است)، می‌توانید آن را به 192.168.1.100 تا 192.168.1.105 تغییر دهید تا فقط 6 دستگاه بتوانند IP دریافت کنند.
   • نکته: همیشه چند آدرس IP را برای دستگاه‌های خودتان (که شاید الان آفلاین هستند) آزاد بگذارید.
4. ذخیره تغییرات: پس از انجام تنظیمات، تغییرات را ذخیره (Save/Apply) کنید.

جمع بندی

در این مقاله روشهایی گفته شد که بفهمید چند نفر به مودم وصل هستند . توجه داشته باشید که بهترین و دقیق‌ترین روش برای مشاهده دستگاه‌های متصل به مودم، مراجعه به تنظیمات خود مودم است. این روش اطلاعات کاملی از تمام دستگاه‌های متصل به شبکه Wi-Fi شما ارائه می‌دهد. با استفاده از روش‌های دیگر نیز می‌توانید دید کلی از دستگاه‌های موجود در شبکه خود به دست آورید. مدیریت و نظارت بر دستگاه‌های متصل به شبکه خانگی، گامی مهم در جهت حفظ امنیت و کارایی شبکه شما است.

در این مطلب به آموزش نصب کیستون شبکه خواهیم پرداخت. در دنیای شبکه‌های کامپیوتری امروزی، اتصال پایدار و سازماندهی شده از اهمیت بالایی برخوردار است. کیستون شبکه به عنوان یک رابط استاندارد، نقش کلیدی در ایجاد این اتصال ایفا می‌کند و امکان اتصال آسان و مطمئن کابل‌های شبکه به تجهیزات مختلف را فراهم می‌سازد. این قطعه کوچک اما حیاتی، فرایند نصب و مدیریت زیرساخت شبکه را تسهیل کرده و امکان توسعه و تغییرات آتی را بهبود می‌بخشد. در این آموزش، به صورت گام به گام با مراحل نصب کیستون شبکه آشنا خواهید شد تا بتوانید به سادگی و با اطمینان، اتصالات شبکه خود را برقرار سازید. آموزش نصب کیستون شبکه آموزش نصب کیستون شبکه

کیستون شبکه چیست؟

ابزار مورد نیاز:

• کابل شبکه: نوع کابل شبکه باید با نوع کیستون و نیاز شبکه شما مطابقت داشته باشد (مثلاً Cat5e، Cat6).
• کیستون شبکه: اطمینان حاصل کنید که کیستون با نوع کابل شبکه شما سازگار است. کیستون‌ها انواع مختلفی دارند (UTP، STP، Toolless، Punch Down، 90 درجه، 180 درجه).
• ابزار پانچ (Punch Down Tool): برای اتصال سیم‌های کابل به کیستون‌های نوع پانچ دار مورد نیاز است. برخی کیستون‌ها از نوع بدون ابزار (Toolless) هستند و نیازی به این ابزار ندارند.
• کابل لخت کن (Cable Stripper): برای برداشتن روکش بیرونی کابل شبکه بدون آسیب رساندن به سیم‌های داخلی.
• سیم چین (Wire Cutter): برای بریدن سیم‌های اضافی.
• (اختیاری) تستر کابل شبکه: برای اطمینان از صحت اتصال پس از نصب.
• (اختیاری) ابزار پانچ مخصوص کیستون (Keystone Jack Tool): برخی از کیستون‌ها ابزار پانچ مخصوص به خود را دارند که کار را آسان‌تر می‌کند.

مراحل نصب کیستون شبکه:

آماده سازی کابل:

• با استفاده از کابل لخت کن، حدود 2.5 تا 5 سانتی‌متر از روکش بیرونی کابل شبکه را جدا کنید. دقت کنید که به سیم‌های داخلی آسیبی نرسد.
• اگر کابل شما دارای نخ جدا کننده (Ripcord) یا فیلر میانی است، آن را ببرید و جدا کنید.
• زوج سیم‌های به هم تابیده را به آرامی از هم باز کنید. سعی کنید پیچش سیم‌ها را تا حد ممکن نزدیک به روکش کابل حفظ کنید.

تشخیص استاندارد رنگ‌بندی:

• روی کیستون شبکه معمولاً دو استاندارد رنگ‌بندی T568A و T568B مشخص شده است. شما باید یکی از این استانداردها را برای هر دو طرف اتصال (کیستون و سوکت شبکه یا پچ پنل) انتخاب و به طور consistent از آن استفاده کنید. معمولاً استاندارد T568B رایج‌تر است.
• به برچسب رنگی روی کیستون دقت کنید. این برچسب نشان می‌دهد که هر سیم رنگی باید در کدام شیار قرار بگیرد.

قرار دادن سیم‌ها در کیستون:

• با توجه به استاندارد رنگ‌بندی انتخابی (A یا B) و برچسب روی کیستون، هر سیم را در شیار مربوط به رنگ خود قرار دهید. اطمینان حاصل کنید که سیم به طور کامل در شیار جای گرفته باشد.

پانچ کردن سیم‌ها (برای کیستون‌های نوع Punch Down):

• اگر از کیستون نوع پانچ دار استفاده می‌کنید، ابزار پانچ را به طور عمودی روی سیم قرار گرفته در شیار بگذارید و با فشار محکم به پایین فشار دهید. این کار باعث می‌شود که سیم به تیغه‌های کیستون متصل شده و قسمت اضافی آن بریده شود.
• این کار را برای هر هشت سیم انجام دهید.

محکم کردن سیم‌ها (برای کیستون‌های نوع Toolless):

• در کیستون‌های بدون ابزار، معمولاً یک یا دو درب یا اهرم وجود دارد. پس از قرار دادن سیم‌ها در شیارهای مربوطه، این درب یا اهرم را ببندید تا سیم‌ها محکم و متصل شوند. قسمت‌های اضافی سیم معمولاً به صورت خودکار بریده می‌شوند یا می‌توانید آن‌ها را با سیم چین ببرید.

تمیزکاری و بستن کیستون:

• پس از اتمام پانچ یا محکم کردن سیم‌ها، مطمئن شوید که هیچ رشته سیمی بیرون نمانده باشد.
• اگر کیستون دارای قطعات جدا شونده است (مانند درپوش پلاستیکی)، آن‌ها را در جای خود قرار دهید.

نصب کیستون در محل مورد نظر:

• کیستون را در داخل قاب مخصوص (Wall Plate) یا پچ پنل قرار دهید. معمولاً کیستون‌ها دارای زبانه یا گیره‌هایی هستند که آن‌ها را در جای خود محکم می‌کنند.

(اختیاری) تست اتصال:

• اگر تستر کابل شبکه دارید، از آن برای تست اتصال بین کیستون و طرف دیگر کابل (مثلاً سوکت شبکه یا پچ پنل) استفاده کنید تا از صحت عملکرد آن مطمئن شوید.

نکات مهم در نصب کیستون شبکه:

• همیشه از استاندارد رنگ‌بندی یکسان در هر دو طرف اتصال استفاده کنید.
• در هنگام برداشتن روکش کابل و جدا کردن سیم‌ها دقت کنید که به سیم‌های داخلی آسیبی نرسد.
• هنگام پانچ کردن، ابزار را به طور عمودی نگه دارید و فشار یکنواخت وارد کنید.
• اطمینان حاصل کنید که تمام سیم‌ها به درستی و محکم به کیستون متصل شده‌اند.

جمع بندی

نصب کیستون شبکه فرآیندی نسبتاً ساده است که شامل آماده‌سازی کابل شبکه با برداشتن روکش و مرتب‌سازی سیم‌های داخلی بر اساس استاندارد رنگی (معمولاً T568A یا T568B)، اتصال صحیح این سیم‌ها به ترمینال‌های کیستون با استفاده از ابزار پانچ‌دان، و در نهایت نصب کیستون در محل مورد نظر (مانند پریز شبکه یا پچ پنل) می‌شود. دقت در رعایت استاندارد رنگی و پانچ محکم سیم‌ها برای اطمینان از اتصال پایدار و عملکرد صحیح شبکه حیاتی است.

چطور لپ تاپ هنگ کرده را خاموش کنیم؟

شاید برای شما هم پیش آمده باشد که لپ تاپتان هنگ کرده باشد و دنبال راهی باشید تا آن را خاموش کنید. گاهی ممکن است لپ تاپ هنگ کند و دکمه ها و تاچ لپ تاپ نیز کار نکند، در این حالت خاموش کردن لپ تاپ بهترین گزینه است تا با ری‌استارت آن مشکل هنگی را حل کنید. در این آموزش از مجله زدرایان قصد داریم خاموش کردن لپ تاپ هنگ کرده را توضیح بدهیم.

چرا لپ تاپ هنگ میکند؟

راهنمای جامع ریست کردن روتر

روتر، قلب تپنده‌ی شبکه‌ی خانگی یا اداری شماست و وظیفه‌ی اتصال تمامی دستگاه‌های شما به اینترنت را بر عهده دارد. اما درست مثل هر دستگاه الکترونیکی دیگری، روترها هم گاهی دچار مشکل می‌شوند؛ از قطع و وصل شدن اینترنت گرفته تا سرعت پایین و عدم دسترسی به پنل تنظیمات. در بسیاری از موارد، ریست کردن (Reset) روتر می‌تواند راه‌حلی ساده و مؤثر برای این مشکلات باشد.

این مقاله به شما آموزش می‌دهد که چرا و چگونه روتر خود را ریست کنید و چه زمانی این کار می‌تواند مفید باشد.

چرا باید روتر را ریست کنیم؟

ریست کردن روتر در واقع به معنای بازگرداندن تنظیمات آن به حالت کارخانه (Factory Settings) است. این کار می‌تواند مشکلات مختلفی را حل کند:

1. رفع مشکلات اتصال به اینترنت: اگر اینترنت شما قطع و وصل می‌شود، کند شده است یا اصلاً متصل نمی‌شود.
2. حل مشکلات وای‌فای (Wi-Fi): شامل عدم شناسایی شبکه، سرعت پایین وای‌فای یا قطع شدن مکرر اتصال.
3. فراموشی رمز عبور روتر: اگر رمز عبور ورود به پنل تنظیمات روتر خود را فراموش کرده‌اید.
4. مشکلات امنیتی: پس از حملات بدافزاری یا مشکوک شدن به نفوذ در شبکه.
5. تغییرات عمده در شبکه: مثلاً تغییر اپراتور اینترنت یا نیاز به پیکربندی مجدد کامل شبکه.
6. فروش یا واگذاری روتر: برای حذف تمامی اطلاعات شخصی و تنظیمات قبل از واگذاری.

نکته مهم: ریست کردن روتر با راه‌اندازی مجدد (Reboot/Restart) آن تفاوت دارد. راه‌اندازی مجدد صرفاً روتر را خاموش و روشن می‌کند و هیچ تنظیمی را تغییر نمی‌دهد، در حالی که ریست کردن، تمامی تنظیمات را به حالت پیش‌فرض کارخانه برمی‌گرداند.

اقدامات قبل از ریست کردن روتر

ریست کردن روتر تمام تنظیمات سفارشی شما را پاک می‌کند. بنابراین، قبل از انجام این کار، حتماً نکات زیر را در نظر بگیرید:

1. اطلاعات ورود به اینترنت:
   • مودم‌های ADSL/VDSL/فیبر نوری: نام کاربری (Username) و رمز عبور (Password) اتصال به اینترنت (PPPoE) خود را از ارائه‌دهنده‌ی اینترنت (ISP) بگیرید. این اطلاعات برای کانفیگ مجدد مودم ضروری هستند.
   • مودم‌های سیم‌کارتی: نیازی به اطلاعات خاصی نیست، چون اتصال از طریق سیم‌کارت برقرار می‌شود.
2. نام کاربری و رمز عبور Wi-Fi: اگر نام شبکه (SSID) و رمز عبور وای‌فای خود را تغییر داده‌اید، این اطلاعات هم پاک می‌شوند. باید پس از ریست، مجدداً آن‌ها را تنظیم کنید.
3. پشتیبان‌گیری از تنظیمات (در صورت امکان): برخی روترها قابلیت پشتیبان‌گیری از تنظیمات فعلی را دارند. اگر روتر شما این گزینه را در پنل مدیریت خود دارد، حتماً یک نسخه پشتیبان تهیه کنید تا در صورت نیاز بتوانید به سرعت تنظیمات قبلی را برگردانید.
4. دسترسی فیزیکی به روتر: برای ریست کردن نیاز به فشردن یک دکمه روی روتر دارید.

روش‌های ریست کردن روتر

دو روش اصلی برای ریست کردن روتر وجود دارد:

1. ریست سخت‌افزاری (Hardware Reset) – روش رایج و توصیه شده

این روش رایج‌ترین و مؤثرترین راه برای بازگرداندن روتر به تنظیمات کارخانه است.

گام به گام:

• روتر را روشن کنید: مطمئن شوید که روتر به برق متصل و روشن است.
• پیدا کردن دکمه ریست:
  • اکثر روترها یک دکمه‌ی کوچک و فرورفته با عنوان “Reset” در پشت یا زیر خود دارند. این دکمه معمولاً برای جلوگیری از فشردن تصادفی، به صورتی طراحی شده که با یک شیء نوک‌تیز (مانند نوک خودکار، گیره کاغذ صاف شده یا خلال دندان) قابل فشردن باشد.
  • در برخی روترهای قدیمی‌تر، دکمه ریست ممکن است معمولی و برجسته باشد.

• فشردن و نگه داشتن دکمه:
  • با استفاده از یک شیء نوک‌تیز، دکمه Reset را فشار دهید و حدود 10 تا 30 ثانیه نگه دارید.
  • در طول این مدت، چراغ‌های روتر شروع به چشمک زدن می‌کنند و سپس خاموش می‌شوند و دوباره روشن می‌شوند. این نشانه شروع فرآیند ریست است.
• رها کردن دکمه و صبر کردن:
  • پس از دیدن تغییر در چراغ‌ها یا گذشت زمان کافی، دکمه را رها کنید.
  • روتر ریبوت می‌شود (مجدداً راه‌اندازی می‌شود) و ممکن است چند دقیقه طول بکشد تا کاملاً بالا بیاید و آماده کار شود.
• بررسی چراغ‌ها: پس از ریبوت کامل، چراغ‌های روتر باید به حالت عادی (مشابه زمانی که برای اولین بار آن را روشن کردید) بازگردند.

2. ریست نرم‌افزاری (Software Reset) – از طریق پنل مدیریت

این روش برای مواقعی است که شما به پنل مدیریت روتر دسترسی دارید و می‌خواهید از طریق رابط کاربری، روتر را ریست کنید.

گام به گام:

1. اتصال به روتر: از طریق کابل اترنت یا Wi-Fi به روتر متصل شوید.
2. ورود به پنل مدیریت:
   • یک مرورگر وب (مثل کروم، فایرفاکس) باز کنید.
   • آدرس IP پیش‌فرض روتر خود را در نوار آدرس وارد کنید. این آدرس معمولاً 192.168.1.1، 192.168.0.1 یا 192.168.1.254 است. این آدرس معمولاً روی برچسب پشت یا زیر روتر نوشته شده است.
   • نام کاربری (Username) و رمز عبور (Password) روتر را وارد کنید. اگر قبلاً آن‌ها را تغییر نداده‌اید، معمولاً admin/admin یا admin/password هستند.
3. پیدا کردن گزینه ریست:
   • پس از ورود به پنل، به دنبال گزینه‌ای مانند “System Tools”, “Administration”, “Maintenance”, “Backup & Restore” یا “Factory Reset” بگردید.
   • معمولاً در این بخش گزینه‌ای با عنوان “Factory Default” یا “Restore” یا “Reset” وجود دارد.
4. تأیید ریست: روی گزینه مربوطه کلیک کنید و در صورت درخواست، عملیات را تأیید کنید. روتر شروع به ریبوت شدن می‌کند.

اقدامات پس از ریست کردن روتر

پس از ریست کردن روتر، تمامی تنظیمات به حالت کارخانه بازگشته‌اند. اکنون باید روتر را مجدداً پیکربندی کنید:

1. اتصال اولیه:
   • با کابل اترنت به یکی از پورت‌های LAN روتر وصل شوید.
   • یا با استفاده از نام شبکه (SSID) و رمز عبور پیش‌فرض Wi-Fi (معمولاً روی برچسب زیر روتر نوشته شده است) به صورت بی‌سیم متصل شوید.
2. ورود به پنل مدیریت: همانند قبل، آدرس IP پیش‌فرض روتر را در مرورگر وارد کنید و با نام کاربری و رمز عبور پیش‌فرض وارد شوید.
3. تنظیمات اتصال به اینترنت:
   • به بخش WAN (یا Internet/Setup Wizard) بروید.
   • برای مودم‌های ADSL/VDSL/فیبر نوری: باید حالت اتصال را روی PPPoE تنظیم کرده و نام کاربری و رمز عبور اینترنت خود را که از ISP دریافت کرده‌اید، وارد کنید. VPI/VCI را هم اگر مودم ADSL دارید، وارد کنید.
   • برای روترهای بی‌سیم (صرفاً روتر): اگر روتر شما مستقیماً به مودم ISP وصل می‌شود، ممکن است نیاز به تنظیم نوع اتصال (مثلاً Dynamic IP یا PPPoE) و کپی کردن آدرس MAC مودم (MAC Clone) داشته باشید.
4. تنظیمات Wi-Fi:
   • به بخش Wireless (یا Wi-Fi) بروید.
   • نام شبکه (SSID) دلخواه خود را تنظیم کنید.
   • برای امنیت شبکه، یک رمز عبور قوی (حداقل 8 کاراکتر شامل حروف بزرگ و کوچک، اعداد و نمادها) برای وای‌فای خود انتخاب کنید.
   • پروتکل امنیتی را روی WPA2-PSK (AES) یا WPA3 (اگر روترتان پشتیبانی می‌کند) تنظیم کنید.
5. تغییر رمز عبور ورود به پنل روتر: بسیار مهم است که برای امنیت بیشتر، نام کاربری و رمز عبور پیش‌فرض ورود به پنل روتر را تغییر دهید.
6. ذخیره تغییرات: پس از انجام تنظیمات، حتماً تغییرات را ذخیره کنید.

جمع‌بندی

ریست کردن روتر یک ابزار قدرتمند برای حل مشکلات شبکه و بازیابی کنترل کامل بر دستگاه شماست. با دنبال کردن دقیق مراحل و آماده‌سازی‌های لازم، می‌توانید به راحتی روتر خود را به حالت کارخانه بازگردانید و مجدداً آن را برای نیازهای خود پیکربندی کنید. به یاد داشته باشید که در صورت فراموشی اطلاعات مهم، همیشه می‌توانید با ارائه‌دهنده‌ی اینترنت خود تماس بگیرید.